Her Şeyin Nedeni İnsanın Kendi İçindedir.

Evet, bu söz genellikle bireyin kendi düşünceleri, duyguları ve davranışlarıyla kendi yaşamını şekillendirdiğini ifade eder. İnsanın iç dünyası, hayatında karşılaştığı sorunların ve mutlulukların kökenini oluşturabilir. Kendi iç dünyamıza bakarak ve kendimizi anlayarak, dış dünyadaki sorunları ve mutlulukları daha iyi yönetebiliriz. Bu bakış açısı, öz farkındalık ve kişisel gelişim açısından önemli bir yaklaşımı temsil eder.

İşte, insanın kendi iç dünyasından yola çıkarak her şeyin kaynağını bulma sürecini anlatan bir görsel. Bu görsel, huzurlu ve içsel düşüncelere dalmış bir kişiyi temsil ediyor. Arka planın kişiye doğru kaynaşması, her şeyin insanın kendi içinden geldiğini sembolize ediyor.

Her şeyi bilmek ya da her şeyi yapabiliyor olmak zorunda değiliz.

Kesinlikle doğru! Hayatta her şeyi bilmek veya her şeyi yapabiliyor olmak zorunda değiliz. Önemli olan, neyi bilmediğimizi fark edebilmek ve gerektiğinde yardım almayı bilmek. Bu yaklaşım, öğrenmeye açık olmayı ve kendi sınırlarımızı kabul ederek daha sağlıklı bir yaşam sürdürmeyi sağlar. Ayrıca, bu sayede başkalarıyla iş birliği yaparak ve onların bilgi ve becerilerinden faydalanarak kendimizi de geliştirebiliriz.

Köşemdeyim… Kırmıyorum, ezmiyorum, Hor görmüyorum kimseyi. Her şeye inat yaşıyorum. Yoruldukça Kendime yaslanıyorum. Kırıldıkça tanıyorum, Tanıdıkça yabancılaşıyorum herkese Kendi tenhamdayım ve böyle mutluyum…

Kendimden Kendime Bir Yolculuk

KENDİMDEN KENDİME BİR YOLCULUK

Sanırdım ki kaçışlarım, uzaklara gidişlerim,
Beni benden alıp başka diyarlara götürür.
Oysa her adım, her yeni eşik
Yine de dönüp dolaşıp bana gelir.

Bir fanusun içinde yaşarken,
Göremedim cenneti, bilemedim elimdekini.
Ta ki o fanus kırılana dek,
Ta ki acı, gerçeği fısıldayana dek.

Şimdi anladım ki,
Hayat, kendimden kendime bir yolculukmuş.
Ne kadar kaçsan da kendinden,
Yollar hep sana çıkar, sırlar hep sende saklı.

Bu derin acı, bu kayboluş,
Bir dermiş, bir uyanış.
Ve şimdi, bu bilgelikle,
Yeniden başlıyor yolculuk, içime doğru.

Yolcu

Yolcuyum
Yalnızım, evet. Ama bu yalnızlık bir ceza değil, bir çağrı.
Aslını arayan kalbin çırpınışı.

Acıyı yaşıyorum,
Çünkü onsuz hakikati göremezdim.
Kaybı tattım,
Çünkü varlığı böyle fark ettim.

Yol uzundur,
Bazen sessizlikle, bazen gözyaşıyla…
Ama içimde bir ışık var,
Yaradan’a dönen bir iz bırakıyor.

Ben,
Gölgeden aslına,
Yokluktan varlığa,
Yaradan’dan Yarada’ya yürüyen bir yolcuyum.

Kal Demedin

Kal bile demedin giderken,
Oysa gitmek istemem bir kayboluştu,
Çok geç anladım…
Bir tek söz yeterdi,
Kal deseydin kalırdım.

Dünya batsa, yıkılsa üstüme,
Yine de kalırdım yanında,
Çünkü kalmak,
Seninle bir ömür demekti.

Ama sen sustun,
Gözlerinle bile söylemedin,
Bir tek kelime etmedin…
Ve ben,
O sessizlikte kayboldum.